" بسم الله الرحمن الرحیم "
روزی چندین بار خودم را توی آینه نگاه می کنم...!
گاهی نگاهی گذرا... گاهی یک نگاه عمیق...
بعد ، یک لبخند پهن می نشانم روی لب هایم و به عکس توی آینه می گویم :
" بگو خـــــــــــدا رو شکر... "
بعد ، من و عکس ِ توی آینه بلند می گوئیم :
" حضرت خالق! شکرت...
شکرت به خاطر این خوش بختی ِ روز افزون...
ممنون که دوستم داری...
و ممنون تر که اجازه دادی دوستت داشته باشم... "
بعد مدام خوش بختی هایم جلوی چشمم رژه می روند...!
پشت سرشان ، آرزوها یم می آیند و عرض اندام می کنند...!
بعد تصویر کسانی که دوستشان دارم و خاطرات ِ خوب و گاهی هم بد و ...
و همینطور نگاهم گره می خورد به چشمان ِ عکس ِ توی آینه و غرق ِ تماشای دریای قهوه ای ِ چشمان ِ خودم می شوم...!!!
با خودم فکر می کنم ، چقـــدر خوب که دریا ، آبی است...!
چشمـــان ِ من ، قهوه ای...!
شاید برای همین است که من خیلی کاکائو دوست دارم...!؟!
و نان ِ بربری...!
و چوب ِ تازه و مغازه ی نجاری و بازار گل را...!!!
و این دفعه ؛ یک قهقهه ی بلند...!
و چه لحظه ی ضد حالی است ، آن لحظه ای که یک نفر ناغافل در اتاق را باز می کند و می آید و خلوت ِ نیمه فلسفی من را به هم میزند...!!!
مخصوصا اگر مامان ِ از جان عزیز ترم باشد و نگاه ِ خندان و نیمه نگرانش...!!!
و بعد ؛ دعـــایش برای سلامتی ِ همه ی بیماران...!!!
و من ِ مجنون ، که زل می زنم به چشمان ِ دخترک ِ ضد ِ حال خورده ی توی آینه ، که مادرش را از توی آینه تماشا می کند...!
و بعد برای آینه ، ابرو بالا می اندازم و شروع می کنم به بلند خندیدن...!!!
اینقدر می خندم که مامان خسته بشود و از اتاقم برود...!!!
بعد ، خودم هم از آینه دل می کنم و می روم سراغ ِ کارهای دیگر...!
این بود یک سکانس از یک روز خیلی معمولی ، از زندگی ِ قشنگ ِ من...!!!
تقدیر :
از غزل بانو ؛ به خاطر ِ قلم زدن ِ خاطره ی خیالی مشترکمان ، و لبخند ِ عمیقی که روی لبانم نشاند...
از پلی و هدی و فلفل و مهـــا و ضحی و سارا و کوثر و متی و قیچی و باغ ِ انگلستان ! که خاطره ی خیالی مشترکمان را زیبا کردند...
و از همه ی دوستان و اطرافیانم ؛ به خاطر ِ بودنشان...
و بیشتر از همه : از خــــــدای مهربانم ، که فرصت ِ بودن و لذت بردن از زندگی رو ، به من عطا کرد...
التمــاس دعـــا
" یا علی "
