" به نام خداوند رحمان "

باران که می بارد، بی تاب می شوم... بی قرار می شوم... سرجایم بند نمی شوم...

میخواهم هر جور شده خودم را به زیر سقف آسمان برسانم و آسمان را در آغوش بکشم...

درست مثل مادری که تحمل دوری از کودک گریانش را ندارد...!

میخواهم آسمان را بغل کنم ...

میخواهم بگذارم روی شانه هایم اشک بریزد...

اصلا، میخواهم  اینقدر در آغوشم نگهش دارم تا آرام شود... صاف شود... آفتابی شود...

و رنگین کمان لبخندش را نشانم بدهد...!

من، عاشق بارانم...!