" بسم رب اشهداء والصدیقین "
این مرد را نگاه کن...!
نظر کرده ی حضرت زهراست این مرد...
نگاهش کن...!
نه روحانی بود...نه عارف... نه حکیم...نه فیلسوف…
فقط عاشق بود... یک بنای عاشق...!
سید علی ، " اوستا عبدالحسین " خطابش کرده اند...
به راستی که عبد ِ حسین بود این دردانه ی خدا و عزیز دل حضرت زهرا...
مطمئن بود شهید می شود... حضرت زهرا نوید وصالش را داده بودند...!
آرزو داشت شهید بشود... مفقود الاثر بشود...به آرزوهایش هم رسید...
معنی آن فانوس گوشه ی کادر را میدانی...؟!
برای خودم می گویم :
آن فانوس ، در کنار این مرد خدا ، پیامی است از طرف اوستا عبد الحسین...
می شنوم که می گوید : بیا...! بیا بنده ی خدا...!
من راه را برایت هموار کرده ام... روشن کرده ام ... بی خطر کرده ام...
من جان دادم که تو حرکت کنی ... به سوی مقصد... به سوی نور... به سوی خدا...
حواست به راهی که داری می روی باشد بنده ی خدا...
حواست به بندگی ات باشد...
تو بنده ی خدائی... نکند گاهی اشتباهی بندگی شیطان را بکنی...؟!
خلاصه که در راه روشن قدم بگذار که مقصدش معلوم است...
این فانوس با خون ما روشن شده و با آتش عشق تو، روشن خواهد ماند...
" راکد نباش... حرکت کن ، تا زلال باشی...."
