" بسم الله الرحمن الرحیم "
این شبِ ها ، شب بخشش است و مغفرت...
شبِ آمرزیده شدن و خــــدایی شدن...
شب ِبارش رحمت خــــداوند و غرق شدن ِ ما در آن...
کاش چتر گناه را ببندیم و با لبخند ، به استقبال این باران برویم...
.
.
.
آقـــا جانم...
می دانم که شبی ، نیمه شبی ، توی هیئتی ، مسجدی ، مجلسی ...
میان ِ اشک و عزاداری و توبه و استغفار...
می آیی و دستی ، گوشه ی عبایی ، نیم نگاهی ، از سرم می گذرانی...
من ؛ فقط دل خوشم به آن لحظه...
به تویی که مرا می شناسی... تویی که مرا ، بهتر از من ؛ می شناسی...
فقط... ای کاش...
زود تر می آمدی...
.
.
.
این روزها ، وقتی دعـــای فرج می خوانم ، دلم بیشتر از همیشه می لرزد...
آدم ِ خوبی نیستم که بگویم ، از درک این دعـــا و غیبت آقــــا ست که دلم می لرزد...
نه... متاسفانه ؛ نه...
فقط ، دلم از این می لرزد که نکند ، به حرمت این شبها ، دعـــایم بگیرد...؟!
دعـــای من که نه... دعــــای همه ی مردم بیدار ِ این روزها...
بعد ، رعشه می گیرم و می لرزم از این که هنوز آماده نیستم ...
از اینکه هنوز ؛ فقط حرفم...
هنوز ، زنبور ِ بی عسلم...
هنوز...
.
.
.
ته ِ همه ی دعــــا هایمان بگوییم :
خــــدای مهربان ِ مهدی ، به حق ِ مهدی ،
اول ؛ ما را آماده ی ظهور کن و لیاقت ِ درک ِ آقـــا را عطایمان کن،
بعد ، مهدی را برسان...
( شعرِِ ِ توی عکس را بخوانید... )
خوبان ِ خـــدا...
نازنین بندگان...
بدی هایم را ، به خوبی ِ خودتان ، ببخشید...
التماس دعـــــای فراوان ، در این شب های اجابت...
"یا علی "
