دل ِ آدم ، بهانه گیر ترین موجود ِ دنیاست!
پاییز در راه است و دل ِ من ؛ بهانه ی اردیبهشت را می گیرد...
هر چقدر تلاش می کنم بهش بفهمانم که :
" ببین !
پاییز هم مثل ِ اردیبهشت بارون داره...!
اونقدرام بد نیست...! "
حالیش نمی شود...!
همش غر می زند که :
" نخیرم...!
پاییز دلگیره...
همش ابریه؛ با خورشید خانوم قهره...!
برگا می ریزن...
گلا پژمرده میشن...
جیک جیکو ها کوچ می کنن...
من اردیبهشت میخوام...! "
خوب که فکر می کنم ، دل جانم ؛ پر بیراه نمی گوید...!
حق دارد طفلکی...!
هیچ اردیبهشتی ای ، عادت ندارد به درختان ِ بدون لباس سلام بدهد و یک عالمه شاخه ی خشک و خشن را نوازش کند...
هیچ اردیبهشتی ای دوست ندارد با صدای کلاغ بیدار بشود ...!
هیچ اردیبهشتی ای دوست ندارد طبیعت شبیه مرده ها بشود...
با این حال ، هیچ کاری نمی توانم بکنم برایش...!
فقط این که :
" خوشحالم که اردیبهشت دوستی !
مهم اینه که تو اردیبهشت باشی !
اگه تو اردیبهشت باشی ، منم اردیبهشتی می مونم ؛
حتی اگه کل ِ سال ؛ زمستون باشه...
تو اگه اردیبهشت باشی ؛ من گل میدم ! شکوفه میدم ! شکوفا میشم...!
اردیبهشت باش و اردیبهشتی بمون دل جانکم...! "
خـــــــدا رو شکر...
با اینکه پاییز به گرد ِ گلای بهــــار ، مخصوصا اردیبهشت ، نمی رسه ؛
اما دلم میخواد ورودش رو تبریک بگم...
خوش میای پائیز جان...!
مقدمت برگ ِخشک باران...!
کاش یکم مهربون تر بودی با طبیعت...
به هر حال ، دوستت دارم...!
و همچنان منتظر اردیبهشتِ واقعی می مانیم...
" زمین از برگ، برگ از باد، باد از رود، رود از ماه
روایت کرده‌اند اردیبهشتی میرسد از راه
بهاری میرسد از راه و می‌گویند می‌روید
گل داوودی از هر سنگ، حسن یوسف از هر چاه... "
محمد مهدی سیار
" یا علی "
