" بسم رب الحسین "
فکر کن :
محرم باشد ؛
کربلا باشی ؛
باران هم ببارد...
یک نفس عمیق در هوای آکنده از عطر تربت ِ حسین ،
بس است برای شهادت ِ ما...
" اللهم ارزقنا توفیق زیارت الحسین...
اللهم ارزقنا کربلا...
اللهم ارزقنا شهادت... "
التماس دعـــا
" بسم الله الرحمن الرحیم "
باران...
من ؛
که از خوشحالی ِ بارش باران جیغ می زنم و برای همه می خوانم :
" حکمت باران در این ایام می دانی که چیست ؟!
آب و جارو می شود بهر محرم کوچه ها..."
که ایستاده ام زیر بارش رحمت الهی و با خودم فکر می کنم شاید همین نقطه که من ایستاده ام ، دقیقا وسط ِ آسمان باشد...
که ایستاده ام زیر باران و " امن یجیب " می خوانم و لبخند می زنم...
من؛
که رو به کلاغ ِ نشسته روی لبه ی دیوار می گویم سعی می کنم دوستش داشته باشم...!
که هوس کرده ام مرغ ِ عشق باشم و پرواز کنم ، تا خود ِ خـــــدا...
و جنونی که در این نزدیکی است و رابطه ی مستقیم دارد با باران...
و تب ِ تعریف شده ای که منتظرش هستم...
"آن مرد در باران آمد" مال ِ دوران بی دغدغگی بود...
این روزها ؛ باران که می بارد ، زیر لب می گویم :
" آن مرد ، در باران می آید..."
و شک ندارم که می آید...
نمی دانم وقتی باران می بارد؛ می آید ،
یا وقتی که او می آید ، باران می بارد...
فقط می دانم بیشتر از هر کس دیگری دوستش دارم...
و همین درد ِ عشق ، ما را بس است...
" اللهم عجل لولیک الفرج..."
" الحمد لله الذی جعلنا من المتمسکین بولایت امیرالمومنین –علی علیه السلام -..."
الحمد لله...
الحمد لله که شیعه ایم و قلب هایمان ، جایگاه محمد و علی و آلشان...
الحمد لله که امروز ، عید ماست...
و الحمد لله که حد اقل در ظاهر ، پیروی حق هستیم...
معجزه ، چیز عجیب و غریبی نیست...!
اتفاقا بر عکس!
هم مالوف است ، هم قریب...!
معجزه ، یعنی همین نفس کشیدن من و تو و بقیه...
معجزه یعنی همین دوست داشتن ها...
معجزه یعنی علی...
معجزه یعنی عشق...
اصلا ؛ معجزه یعنی همین که علی و عشق ، هر دو با عین شروع می شوند و
عین ، یعنی چشم...!
و چشم ، مظهر بصیرت است و
بصیرت ، ابزار خدا شناسی است
و خدا شناسی ، یعنی سعادت و کمال و
در یک کلمه ؛ یعنی " لقاء الله " ...
رفیق !
به لحظه لحظه ی زندگیت فکر کن...!
نگذار تو مخاطب باشی برای :
" افلا یتفکرون...؟!
افلا تعقلون...؟!
و ..."
بگذار " اولی الالباب " صدایت بزنند و با محمل ، به " رضوان " ببرندت....
توی حیاط نشسته ایم که مریم با دیوان حافظ می آید...!
دیوان را می قاپم و تفال می زنم...
حافظ می گوید :
" زهی خجسته زمانی که یار باز آید
به کام غمزدگان غمگسار باز آید
به پیش خیل خیالش کشیدم ابلق چشم
بدان امید که آن شهسوار باز آید..."
میخندم...!
می گویم : " شهسوار دارد می آید...! توی راه است...! "
چشمان مریم کنجکاو می شود !
می پرسد : " شهسوار کیه ؟!"
میخواستم بهش بگویم که تو هم می شناسی اش !
اما ؛
یه چیزی ته دلم می گفت : " راز دار باش...!
حافظ اگه میخواست بگه که مستقیما می گفت " فلانی " تو راهه؛ برو به بقیه هم بگو...!"
" ... چه جور ها کشیدند بلبلان از دی
به بوی آن که دگر نو بهار باز آید..."
نو بهار باز می آید...!
ولی کاش حافظ می گفت :
"دگر اردی بهشت" مثلا...!
یا کلا مصراع آخر را یک جوری می سرود که تویش اردیبهشت گنجانده می شد...!
چون من و مریم هر چقدر سعی کردیم با احتساب تمام اختیارات ؛ مصراع را عوض کنیم ؛ خیلی خوب نمی شد...!
به هر حال ما بهار را مجاز به علاقه ی کلیه از اردی بهشت می گیریم...!
درد واره
" اللهم عجل لولیک الفرج "
عاشقان ! لقاء الله عیدیتان...
التماس دعــــا
" یا علی "
